Sağlık ocaklarında şifa bulmak mümkün mü?
Son devir yetişen gazetecilerin meslekte eski gazetecilere oranla çalışmalarını kitaplaştırma eğiliminde olmalarını sevindirici bir gelişme olarak gözlemliyorum. Eskiler bu manada biraz da şanssızdı galiba. O günlerde kitap yayımlatma imkanları bugünlere nazaran daha sonluydu sanırım. Büyük çoğunluk bu türlü olsa da değerli bir küme da -bu kümeye kendimi de dahil ediyorum- biraz tembellik ettiklerinden meslekte yaşadıklarını ve birikimlerini kitaplaştırma konusunda sorumsuz davranmakta. Ha bugün ha yarın derken yıllar geçiyor, “Nasılsa bir gün yazarız” derken mevt kapıya dayanıyor. Dünya değiştirirken bütün bildiklerini ve yaşadıklarını da alıp gidiyorsun. Nobel Ödüllü Fransız müellif André Gide boşuna, “Anı yazmak, mevtin elinden bir şeyler kurtarmaktır” dememiş.. Neyse ki genç gazeteci müellifler kaleme alınacak kadar anı sahibi olmasalar da mesleksel çalışma ve araştırmalarını kitaplaştırarak bir boşluğu dolduruyorlar. Eminim mesleksel kıdemleri arttıkça anılarını kaleme alacakları kitaplara da imza atacaklardır. Şimdiden bu yola girmiş görünen isimlerden biri de Dr. Tolga Şahin. Daha evvel de, “Afetistan’da Doğrunun Peşinde” isimli kitaba imza atan Dr. Tolga Şahin gazeteciliğin yanı sıra akademisyenlik yolunda da emin adımlarla ilerleyen genç bir gazeteci. Bir devir Yeniçağ internet sitesinde de editörlük vazifesi yapan Tolga Şahin, “Sağlıkhane Değil Ticarethane” isimli yeni kitabında sağlık ocakları sıkıntısını masaya yatırıyor. Sistemin aksaklıklarına dikkat çekip sistemin mağdurlarıyla konuşan Dr. Tolga Şahin tespitlerini şöyle özetliyor:
Bir yeriniz ağrıdığında, kendinizi makûs hissettiğinizde birinci başvurduğunuz yer olan “Aile Sıhhati Merkezi”nin içinde neler yaşanıyor biliyor musunuz?
İçeride hekiminden hemşiresine, ebesinden paramediğine hepsi saçını başını yoluyor!
Nasıl yolmasın ki? Hemşiresi, ATT’si, ebesi, paramediği hiçbiri sağlıkçı sayılmıyor!
Şifa bulmaya gittiğiniz hekimler “taşeron işverenler” haline getirilmiş!
Bir tarafta takımsız, teminatsız, kimi vakit taban fiyata kimi vakitse taban fiyatın yarısına çalışmak zorunda kalan “Grup Elemanları”!
Diğer tarafta taşeron haline getirilen, kendisine verilen üç kuruş parayla “çalışanın maaşını mı, binanın kirasını mı, elektrik, su, doğalgaz faturalarını mı ödeyeceğim, şırıngasını mı alacağım, sabununu mu?” diye kara kara düşünen “Aile Hekimi”!
Kimi vakit masrafları kendi cebinden ödemek zorunda kalan aile tabibinin son yapılan düzenlemeyle artık kendisine gelmeyen hasta için de maaşı kesilecek!
Anlayacağınız şifa bulmaya gittiğiniz “Aile Sıhhati Merkezinde” kimse keyifli değil!
Nasıl olsunlar ki? Bu türlü bir sistemde kim keyifli olabilir Allah aşkına?
İşte bu kitapta, 1980 sonrası esen liberalizm furyası sonucu metalaştırılan sıhhatin geldiği içler acısı hali sistemin mağdurları anlatıyor.
Okurken her satırda yüreğiniz daralacak, “Aile Sıhhati Merkezi”ne gittiğinizde artık orada çalışanlara farklı bir gözle bakacaksınız. Sizler için ne kaidelerde çalıştıklarına şahit olacak, “sağlıkta şiddeti” daha fazla kınayacaksınız.
Kırmızı Kedi Yayınevi Tel:(0212) 244 89 82
Çukurova’yı bir de bu türlü okuyun
Ankara Yıldırım Beyazıt Üniversitesi öğretim üyelerinden Türk Ocakları Genel Lider Yardımcısı Prof. Dr. Ayşe Filiz Yavuz, Türk edebiyatına ilgisi ve katkılarıyla dikkat çeken bir isim. Türk Ocakları SanatEdebiyat Kurulu’nun bünyesindeki “Kuşlukta Müellifler Edebiyat Topluluğu”nun da kuruluşundan beri üyesi. Editörlüğünü yaptığı üç, müellifliğini yaptığı iki meslek kitabı ve tekrar editörlüğünü yaptığı bir mecmua özel sayısı ile 300’ün üzerinde ulusal-uluslararası bilimsel makalesi var. Ayrıyeten fikir ve edebiyat yazıları Türk Yurdu, Kurgan Edebiyat, Kardeş Kalemler mecmualarında yayımlanmakta. Prof. Dr. Yavuz son olarak “Koca Dutun Altı” isimli bir romana imza attı. Buram buram Çukurova, Adana kokan bu romanı okumayan çok şey kaybeder:
İnce Mehmet ile Safiye Mehmet daima karıştırıldı. Halbuki bu iki kişi birbirinden çok farklıydı. Biri hayalî (Yaşar Kemal, İnce Memed romanı için kurgu demiştir), başkası ise sıradan ancak gerçekte var olan bir eşkıya idi. Üstelik Yaşar Kemal’in İnce Memed’i Kadirli’de değil, Türkiye’nin batısında yaşamış bir eşkıyanın hayatından esinlenerek yazılmış; içine Çukurova’dan kıssalar ve sahneler eklenmiş bir romandı. Kimileri ise Karamüftü Remzi’nin hayatını yazdığını anlattı.
Gizik Duran da, Safiye Mehmet de Ermeni çetelerine göz açtırmamışlardı. Özellikle Gizik Duran, Haçın (Saimbeyli)’da büyük vahşet yaşatan Aram Çavuş’u, Hamurcu Gediği’nde yakalayıp öldürmüş; Haçın’da azap edilip katledilen yüzlerce Türk’ün intikamını almıştı.
Yazık ettiler Safiye Mehmet’e… Kimi “Bahar gelip de karlar eriyince, jandarma tesadüfen buldu.” dedi, kimi ise bir köylünün bulup jandarmaya haber verdiğini söyledi. Cesedini bir atın üstüne atıp Kadirli’ye getirdiler; Kadirli’de ve kendi köyünün sokağında herkesin gözünün önünden geçirip mezarına götürdüler. 1932 yılının Kasım ayıydı.
“Kör muhtemel Tuğarası / Yanar bağrımın başı / Bu gelen kim derlerse / Safiye Memmed’in çetesi” diyen kız kardeşi Hürü çok ağıt yaktı. Geceleri mezarında bir ışığın yandığı, Safiye Mehmet’in şehit olduğu lisandan lisana dolaştı.
Ötüken Neşriyat Tel:(0212) 251 03 50
