Aile, beklemek, yitirmişlik, ortada kalmışlık, eşikte olma hali üzere bahisleri kimi vakit masalvari kimi vakit da ironik bir lisanla anlatan Kopan, günümüzün sıkıntılarına de değinen derinlikli hikayeler kaleme alıyor. Yazı bekleyenler, yolun nereye çıkacağını bilmeyenler, sesi uzaktan işitilenler, dur durak bilmeden yürüyenlere dair öykülerle, okuru bitmeyen bir bekleyişe şahit ediyor.

“Kitapçıdasın. Rafların ortasında dolanıyorsun.

Bir kitap dikkatini çekiyor. Kapağında bir bayan var. Kumsalda. Devasa bir can simidi tutuyor. Deniz hafifçe dalgalı. Bayanın nereden gelip, nereye gittiğini anlayamıyorsun. Çocukluğun geliyor aklına. Çocukluk, kilidi kırık bir hatıra defteri.

Tam art kapağa bakacakken biri giriyor kitapçıdan içeri. Dikkatin dağılıyor.

Annenin anlattığı masallar, babanın kahkahası eksik fıkraları eriyip gidiyor. Çocukluğun terk ediyor seni, büyüyorsun.

Öyküler, kısa hikayeler, masallar diyor art kapak yazısında. “Keşke roman olsaydı,” diye düşünüyorsun bir an. Sonra hayatın hikayelerin toplamı olduğunu hatırlıyorsun. Hayat dediğin, bütün o harflerin, hecelerin, sözcüklerin buluşmasını beklemek.

Hayat dediğin, bitmeyen bir bekleyiş.

Yazarın ismi siliniyor kapaktan. Kendi ismini görüyorsun orada, bütün o hikayeler senin artık. Kitap yalnızca senin duyacağın bir melodiyle müziğini söylemeye başlıyor:

Ben bir hikaye kitabıyım. İçten bir tebessümle okurunu bekleyen.”